Ślubne - Forum - Weselne

witam,

nikt do tej pory nie poruszył tego tematu, wiec zrobię to ja.

Co prawda obecnie śluby cywilne nie cieszą się tak dużą popularnością, jak to było zanim został wprowadzony konkordat, ale może wątek ten przyczyni się tym, którzy takowy ślub muszą zawrzeć.

Dla tego mam pytanie, czy mieliście jakieś przygody z USC, że wymagały od Was rzeczy niestandardowych, o których nikt nie pisze na stronach pod hasłem "formalności przy ślubie cywilnym" ?

Pozdrawiam,
Monia

pewnie wszystko zależy od pary...ich charakteru, stażu w związku itp.

Dla takich osób, które głośno rozmawiają o zaręczynach, ich fakt nie będzie już niespodzianką, więc możliwe, że w takiej sytuacji można sobie pozwolić na to, aby facet zabrał nas do sklepu i pozwolił nam wybrać pierścionek. (oczywiście po wczensijeszym dogadaniu się co do kwoty)

Jeżeli jednak nie podejmujemy na ten temat rozmów, to pomimo tego, ze mogłabym coś przeczuwać, to jednak wolałabym dostać pierścionek z zaskoczenia.

Według mnie bez sensu by było, jakby facet poinformował mnie o swoich zamiarach,
i zapytał się, czy wyjdę za niego, a przy okazji dodał, ze jeżeli "tak", to choć do sklepu, to kupie Ci jakis pierścionek:-)

Pozdrawiam,
Monia

witam,
u mnie zapoznanie nie wyglądało za bardzo typowo. Ja i mój narzeczony mieszkamy w tym samym mieście. Los tak sprawił, że akurat ja i on chodziliśmy do pracy na podobne godziny. Dzięki temu całkowicie przypadkowo, a może i za sprawą wyższych instancji co jakiś czas nasze drogi krzyżowały się na jednych pasch.

Zaczęliśmy w końcu siebie dostrzegać, mijając się uśmiechać do siebie, a później nawet nieśmiało mówic sobie "czesc". Jednak nikt z nas nie odważył się zagadać do siebie...i pewnie tak by to jeszcze trwało długo. Na szczęście mój narzeczony wpadł na genialny pomysł, i przy pomocy swoich znajomych znalazł moje konto na facebook.
(przy okazji okazało się, że mamy wspólnego znajomego, o czym wcześniej nie wiedzieliśmy)

Przez net rozmowa poszła już gładko. Na początku próbowałam udawać zaskoczoną, ale w głebi siebie się cieszyłam i nie mogłam sie już doczekać naszego pierwszego dłuższego spotkania na żywo.

Na szczęście nasze wyobrażenia o sobie w miarę się pokryły z rzeczywistością, przez co umówiliśmy się na kolejne spotkanie...i na kolejne...i tak to trwa już do dzisiaj.

Dziękuje więc za to, że ktoś wymyślił net...bo gdyby nie on, to kto wie...może nadal byśmy sie mijali na tych samych pasach.

Pozdrawiam wszystkie szczęśliwe pary:-)
Monia